Jónína Dúadóttir

Tapað, fundið !

Ég átti spjall við eldri konu í gær og við ræddum meðal annars komandi kosningar. Þegar ég sagðist ekkert vita hvað ég ætlaði að kjósa, sperrti hún upp augun og spurði, sæl í sinni trú, hvort það lægi nú bara ekki í augum uppi. Ekki finnst mér það, fyrir mér er þetta allt saman, sami grautur í sömu skál og alveg hreint afspyrnu leiðinleg kosningabarátta. Það er ekkert nýtt, það er ekkert ferskt, það er enginn sem vill eða þorir eða nennir að berjast almennilega fyrir neinu. Líklega aðeins of seint í rassinn gripið, að ætla að fara að lýsa eftir því núna. Það er bara boðið í Húsdýragarðinn á kostnað þessa flokksins og gamla fólkinu boðið í kaffi á kostnað hins flokksins og þannig mætti lengi telja, en eins og venjulega, bara fjórða hvert ár. Hugsa sér alla peningana sem fara í þetta, kæmi sér kannski betur að láta þá í eitthvað annað? En af hverju ætti svo sem frambjóðendum, sem allir auðvitað lifa í voninni um að verða framtíðarþingmenn og kannski bara ráðherrar, ekki að vera skít sama hvort gamla fólkið hefur það gott eða ekki. Einhver nefndi það í einhverri umræðunni að öll ættum við eftir að verða gömul og þess vegna væri eðlilegt að berjast fyrir bættum kjörum gamla fólksins. Góður punktur ! En það er bara eitt í því : að verða þingmaður eða jafnvel ráðherra, er örugg ávísun á ævikvöld í vellystingum. Þeir koma ekkert til með að þurfa að velta fyrir sér hverri krónu eða hálfsvelta eða hafa áhyggjur af lyfjakostnaði í ellinni. Það er löngu búið að ganga frá því fyrir þá og hvað þurfa þeir þá að hafa áhyggjur af öðru gömlu fólki ? Nú er þessi pistill minn að verða jafn langur og leiðinlegur og sjálf kosningabaráttan, svo nú er mál að linni. Eigið góðan dag, frambjóðendur, sem og allir aðrir