Jónína Dúadóttir

Mikið er ég nú fegin eða hvað ?

Bankaráð Seðlabankans ákvað á fundi á fimmtudaginn að hækka laun bankastjóranna sinna um 200 þúsund á mánuði, nú eru þeir komnir upp í 1 milljón og 4 hundruð þúsund í mánaðarlaun. Mikið svakalega er ég nú fegin fyrir þeirra hönd og allra vandamanna þeirra. Ég var lengi búin að hafa svo miklar áhyggjur af því að þeir hefðu einfaldlega ekki efni á að lifa, þannig að þessi frétt gladdi mikið mitt gamla hjarta.

Núna bíð ég eftir að lesa á vísi.is að framkvæmdaráð aldraðra segi frá sinni ákvörðun, þarna þessari að hækka laun aldraðra "upp í" 200 þúsund krónur á mánuði. Og svo kemur Öryrkjabandalagið líka fljótlega með sína frétt, um það að öryrkjar eigi líka að fá að lifa aðeins fyrir ofan við hungurmörk, alveg eins og bankastjórar Seðlabankans. Hmm... það kostar ekkert að láta sig dreyma. Mig svíður ekkert í veskið mitt (debetkortið mitt) þó einhverjir bankastjórar fái kauphækkun, ég er á ágætiskaupi hjá bæjarbatteríinu í Slow town, sérstaklega svona miðað við vinnuframlag, að ég hef ekki háskólanám að baki og er ekki í stjórnunarstöðu. En það er ekki allt, ég sé alveg að það eru svo agalega margir sem hafa það reglulega skítt og meirihlutinn eru aldraðir og öryrkjar. Og það er ég að sjá bara í vinnunni minni, þó ég leiti hvergi annars staðar. Og þó það sé að bera í bakkafullan lækinn að segja það enn einu sinni, þá eru það mestmegnis þeir sem kunna ekki að leika á kerfið, sem hafa að verst. Öryrkji sem fattar ekki eða einfaldlega vill ekki ljúga því til að hann/hún sé ekki í sambúð til dæmis, til að fá fleiri styrki og hærri bætur og meiri afslátt af hinu og þessu, hefur bara ekki nóg á milli handanna. Það er nefnilega "list" að kunna á kerfið og því miður eru of margir "listamenn" á því sviði. Næsti bæjarlistamaður Slow town verður kannski öryrkinn Xxxxx Xxxxxson/dóttir