Jónína Dúadóttir

Arg .......

Ég fatta ekki, hvernig andsk... strákfj... á jeppanum fór að því að bremsa svona snögglega núna áðan við gangbraut, nokkrum sentimetrum frá nefinu á lítilli stelpu, sem var að leiða hjólið sitt yfir á grænum kalli, með nokkrum öðrum krökkum. Hann var nýbúinn að fara fram úr mér áður en við komum að gangbrautarljósum, sem voru að skipta yfir í rautt fyrir bílana. Oh, ef ég hefði bara náð í rassgatið á honum.....Ég flautaði eins og óð manneskja og sendi honum fokkmerki, sko virðulegar konur gera það þegar þeim ofbýður og vona svo bara að blessuð börnin hafi ekki séð það, en hann flýtti sér sem mest hann mátti að beygja inn í næstu götu og hvarf þar í rykskýi. Ég náði númerinu á bílnum hans og tautaði það eins og bölbænir, þangað til ég gat stoppað til að skrifa það niður og þar sem ég gat ekki hugsað mér að fara í eltingaleik við strákskrattann, hringdi ég á lögguna í staðinn. Sá sem svaraði var svo kurteis og elskulegur við brjáluðu konuna sem öskraði á hann í símanum, að hann á skilið kossa og faðmlög. Hann lofaði að hringja út númerið á bílnum og láta tukta kauða til. Hálftíma seinna hringdi hann svo í brjáluðu konuna, sem var nú farin að róast aðeins og var hætt að öskra og sagði að þeir hefðu náð gæjanum og talað yfir hausamótunum á honum. Honum hefði brugðið rosalega þarna við gangbrautina og var að fá taugaáfall af hræðslu. Gott á hann, hann lærir þá eitthvað af þessu. Hann upplifði þarna tvöfaldan skammt af heppni á aðeins örfáum mínútum í lífi sínu: Eitt, hann drap ekki litlu stelpuna með ofsaakstrinum og númer tvö: ég náði ekki í rassgatið á honum !