Jónína Dúadóttir

Mér líður miklu betur núna !

Alveg frá því að ég man eftir mér, hefur mér og ofsalega mörgum sem þekkja mig, fundist ég vera hálf sauðaleg, utan við mig, gleymin, í öðrum heimi, bjöllungur, álfur út úr hól, annars hugar og svo framvegis. Í seinni tíð hefur mér stundum dottið í hug "kvarts"heimer og elliglöp ýmiskonar. Ég fer t.d. úr eldhúsinu, inn í stofu, til að gera eða sækja eitthvað og er búin að gleyma því þegar ég kem þangað, eftir alveg 3 metra labb skal ég segja ykkur. Þá þarf ég að fara aftur fram í eldhús og "ná í" hugsunina, það er engu líkara en hún hafi orðið eftir þar ! Ég get ekki sagt með sanni, að ég hafi nokkurn tímann haft áhyggjur af þessu, frekar gert grín af þessu af því að þetta hefur ekki skaðað neinn, getur samt verið leiðigjarnt, svona ef ég er mikið að flýta mér. En við lestur greinar á vísi.is eða á mbl.is, sem sé man ekki hvar, rann upp fyrir mér ljós í myrkrinu : ég er bara mjög eðlileg miðað við aðstæður. Ég hef greinilega fæðst með eitthvað sem kallast : Hómers-heilkennið. Hefði nú eiginlega viljað annað nafn á þetta, Hómer Simpson hefur aldrei verið í neinu uppáhaldi hjá mér, en maður getur aldrei fengið allt. Íslensk kona, prófessor í einhverju, hefur verið að rannsaka þetta fyrirbæri og fundið út að þetta er heilkenni, ekki sauðsháttur. Hún tók sem dæmi að maður setur tannkremið á hárburstann eða fer út í bílskúr til að sækja eitthvað en man ekki hvað, þegar á staðinn er komið. Ég kynnti mér ekkert þessa rannsókn, sá bara þetta tvennt og komst að raun um, að ég er líklega ekkert mjög illa haldin af Hómers-heilkenninu. Ég hef aldrei sett tannkremið á hárburstann minn, oj bara, og ég hef aldrei farið út í bílskúr og gleymt hvað ég ætlaði að ná í. Við eigum nefnilega engan bílskúr. Eigið góðan og blessaðan dag