Jónína Dúadóttir

Eftir því sem ég best veit....

... þá lifi ég ekki nema einu sinni og trúi því þangað til ég fæ óræka sönnun um eitthvað annað. Allavega er ég ekki tilbúin til að taka neina áhættu með það og reyni svona á hátíðlegum stundum, að hugsa aðeins um, í hvað ég eyði lífinu. Eða öllu heldur, í hvað ég vil ekki eyða lífinu, ég nefnilega tími ekki að eyða því bara í eintóma vitleysu. Mér finnst gott að hafa eitthvað sem ég hef aldrei gert, með í því sem ég hef gert. Ég hef aldrei prófað eiturlyf og ætla ekkert að gera það, hef náttulega engan aðgang að þeim í mínu verndaða umhverfi og þori auk þess ekki að fikta neitt við þau. Bakkusi hefur heldur aldrei tekist að verða húsbóndi minn og þar kemur aftur við sögu hugleysi mitt og nirfilsháttur, ég þori ekki að taka áhættuna og tími ekki að eyða lífinu í það. Mér finnst líka svo gott að vakna hress á morgnana og láta mér líða vel og þar kom ég upp um eigingirnina og sjálfselskuna. Ég held hreinlega að mér sé að takast að færa einhverskonar rök fyrir því, að það sé barasta af hinu góða að vera huglaus, nískur og sjálfselskur, en bara þegar það á við samt... Hef alltaf haldið því fram að það verði að nota þau meðul sem duga og það skipti ekki alltaf öllu máli hvernig hlutirnir eru gerðir, heldur hvort þeir eru gerðir. Elskurnar mínar, þið þurfið ekkert að fara í messu á þessum yndislega sunnudagsmorgni, fyrst ég tek það að mér, í sjálfboðavinnu að semja hugvekjuna. Núna ætla ég að vopnast ryksugu og myndavél og fara út á Mýralón, þar er spúsi minn með gamla Landroverinn okkar í andlitslyftingu og veitir ekki af því að þrífa hann líka aðeins, þ.e.a.s Landroverinn ! Eigið góðan dag og gangi ykkur vel